Άλλη μια μέρα που το ημερολόγιο γράφει 4/10… Άλλη μια μέρα που οι
σκέψεις ταξιδεύουν χρόνια πριν… Φυσάς, ξεφυσάς κι ακόμα δεν μπορείς να
το πιστέψεις! Κοιτάζεις τις φωτογραφίες τους
και νομίζεις ότι τους είδες χθες… αλλά ο Κυριάκος, η Χριστίνα, ο
Αναστάσης, ο Χαράλαμπος, ο Γιώργος κι ο Δημήτρης δεν είναι εδώ… Άφησαν
στην καταραμένη κοιλάδα τα κασκόλ τους και πέταξαν στον ουρανό…
Η εκδρομή εκείνη στην Αθήνα έμελε να είναι η τελευταία τους, εκείνες οι ξέγνοιαστες στιγμές του γυρισμού, έμελε να στοιχειώσουν για πάντα έναν ολόκληρο Λαό…
Πολλά ειπώθηκαν από τότε, πολλά γράφτηκαν, πολλά ακούστηκαν… Λίγοι όμως μπορούν να νιώσουν τον πόνο των δικών τους ανθρώπων και να καταλάβουν τη λαχτάρα αυτών των παιδιών γι’ αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «εκδρομή»… Όποιος δεν ανέβηκε τα σκαλιά του λεωφορείου για να ταξιδέψει μέρες και βράδια ολόκληρα, με σκοπό να δει ένα παιχνίδι που κρατάει κοντά στις δύο ώρες, δεν μπορεί να νιώσει απολύτως τίποτα…
Στις εκδρομές αυτές δεν μετράει ο προορισμός, ποτέ δεν μετρούσε… πάντα το ταξίδι είναι αυτό που μάγευε, πάντα το ταξίδι είναι αυτό που σαγηνεύει… Πολύ εύκολα κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει μπορεί να ανοίξει το στόμα του και να πει ασυναρτησίες! Αμέτρητες φορές άλλωστε έχουν «φορτωθεί» όσοι ταξιδεύουν με χιλιάδες χαρακτηρισμούς, διόλου κολακευτικούς… Είναι έγκλημα βλέπετε ένα παιδί κάπου στα 20 να αφήνεται στο δρόμο που τον οδηγεί η ψυχή του… Είναι έγκλημα να «πίνει» τη ζωή στάλα στάλα και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή…
Στις Ασπρόμαυρες εκδρομές μας, ένα παιδί μαθαίνει όλα αυτά που δεν του έμαθε ποτέ το σχολείο… Που δεν του δίδαξε ποτέ κανένας δάσκαλος… Που δεν του επέτρεψε κανένα «αφεντικό» του… Μαθαίνει στην πράξη τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει συντροφικότητα, τι πάει να πει ανιδιοτέλεια! Πάθος, αγάπη, όνειρο… Μπορεί να ταξιδέψει χωρίς τσιγάρα και να καπνίσει… Μπορεί να ταξιδέψει χωρίς νερό κι όμως δεν θα διψάσει… Μπορεί να ταξιδέψει χωρίς χρήματα, αλλά δεν θα πεινάσει… Το φαγητό του διπλανού, του μπροστινού, του συνταξιδιώτη… είναι και δικό του! Είναι και δικό του χωρίς να το ζητήσει, χωρίς να του υποσχεθεί κάτι… Είναι αυτό που λέμε «όλοι για έναν και ένας για όλους»… Εδώ όμως δεν είναι λόγια του αέρα, δεν είναι γραμμές σ’ ένα βιβλίο, είναι πράξη… είναι τρόπος ζωής! Και η ευχαρίστηση στην επόμενη εκδρομή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη! Τη φορά που θα έχει ο «άφραγκος» «φράγκα»… θα δώσει όλα του τα τσιγάρα στ’ αδέρφια του, όλο του το νερό στον διψασμένο, όλο του το φαγητό σ’ αυτόν που πεινάει… Κι αν κάποιος δεν έχει να πληρώσει το εισιτήριο, θα «τσοντάρει» για να μην λείψει κανείς από το όνειρο… Δεν θα το κάνει ποτέ γιατί περιμένει κάτι, δεν θα το κάνει ποτέ γιατί θέλει να ανταποδώσει κάτι… Θα το κάνει γιατί έτσι έμαθε… γιατί έτσι θα έχει αξία το ταξίδι… Μόνο το ταξίδι… ούτε ο προορισμός, ούτε το αποτέλεσμα… Αυτό είναι Π.Α.Ο.Κ. και αυτός θα είναι για πάντα ο κόσμος του… Οι εκδρομές δεν σταματάνε… και τα αδέρφια μας, μαζί μας θα πετάνε…
Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ… φιλαράκια!
Η εκδρομή εκείνη στην Αθήνα έμελε να είναι η τελευταία τους, εκείνες οι ξέγνοιαστες στιγμές του γυρισμού, έμελε να στοιχειώσουν για πάντα έναν ολόκληρο Λαό…
Πολλά ειπώθηκαν από τότε, πολλά γράφτηκαν, πολλά ακούστηκαν… Λίγοι όμως μπορούν να νιώσουν τον πόνο των δικών τους ανθρώπων και να καταλάβουν τη λαχτάρα αυτών των παιδιών γι’ αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «εκδρομή»… Όποιος δεν ανέβηκε τα σκαλιά του λεωφορείου για να ταξιδέψει μέρες και βράδια ολόκληρα, με σκοπό να δει ένα παιχνίδι που κρατάει κοντά στις δύο ώρες, δεν μπορεί να νιώσει απολύτως τίποτα…
Στις εκδρομές αυτές δεν μετράει ο προορισμός, ποτέ δεν μετρούσε… πάντα το ταξίδι είναι αυτό που μάγευε, πάντα το ταξίδι είναι αυτό που σαγηνεύει… Πολύ εύκολα κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει μπορεί να ανοίξει το στόμα του και να πει ασυναρτησίες! Αμέτρητες φορές άλλωστε έχουν «φορτωθεί» όσοι ταξιδεύουν με χιλιάδες χαρακτηρισμούς, διόλου κολακευτικούς… Είναι έγκλημα βλέπετε ένα παιδί κάπου στα 20 να αφήνεται στο δρόμο που τον οδηγεί η ψυχή του… Είναι έγκλημα να «πίνει» τη ζωή στάλα στάλα και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή…
Στις Ασπρόμαυρες εκδρομές μας, ένα παιδί μαθαίνει όλα αυτά που δεν του έμαθε ποτέ το σχολείο… Που δεν του δίδαξε ποτέ κανένας δάσκαλος… Που δεν του επέτρεψε κανένα «αφεντικό» του… Μαθαίνει στην πράξη τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει συντροφικότητα, τι πάει να πει ανιδιοτέλεια! Πάθος, αγάπη, όνειρο… Μπορεί να ταξιδέψει χωρίς τσιγάρα και να καπνίσει… Μπορεί να ταξιδέψει χωρίς νερό κι όμως δεν θα διψάσει… Μπορεί να ταξιδέψει χωρίς χρήματα, αλλά δεν θα πεινάσει… Το φαγητό του διπλανού, του μπροστινού, του συνταξιδιώτη… είναι και δικό του! Είναι και δικό του χωρίς να το ζητήσει, χωρίς να του υποσχεθεί κάτι… Είναι αυτό που λέμε «όλοι για έναν και ένας για όλους»… Εδώ όμως δεν είναι λόγια του αέρα, δεν είναι γραμμές σ’ ένα βιβλίο, είναι πράξη… είναι τρόπος ζωής! Και η ευχαρίστηση στην επόμενη εκδρομή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη! Τη φορά που θα έχει ο «άφραγκος» «φράγκα»… θα δώσει όλα του τα τσιγάρα στ’ αδέρφια του, όλο του το νερό στον διψασμένο, όλο του το φαγητό σ’ αυτόν που πεινάει… Κι αν κάποιος δεν έχει να πληρώσει το εισιτήριο, θα «τσοντάρει» για να μην λείψει κανείς από το όνειρο… Δεν θα το κάνει ποτέ γιατί περιμένει κάτι, δεν θα το κάνει ποτέ γιατί θέλει να ανταποδώσει κάτι… Θα το κάνει γιατί έτσι έμαθε… γιατί έτσι θα έχει αξία το ταξίδι… Μόνο το ταξίδι… ούτε ο προορισμός, ούτε το αποτέλεσμα… Αυτό είναι Π.Α.Ο.Κ. και αυτός θα είναι για πάντα ο κόσμος του… Οι εκδρομές δεν σταματάνε… και τα αδέρφια μας, μαζί μας θα πετάνε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου